11 januari 1983 te Varese (Italië)
01 april 2013 te Merana (Italië)
Vincent wordt geboren op 11 januari 1983 in het ziekenhuis van Varese in noord Italië.
Zijn moeder (21) is al niet meer samen met zijn vader (18), beiden Italianen, en zij besluit al vóór zijn geboorte, dat zij hem ter adoptie af wil staan. Zo wordt hij op 31 januari de zoon van Johanna Noyon, Nederlandse, en haar Italiaanse echtgenoot Emilio Brambilla; de wet schrijft een jaar “proeftijd voor” en dus krijgt het baby’tje van de overheid de volledige naam Ilario Favizzati. Na dit jaar wordt het Ilario Brambilla en daarna voegen zijn nieuwbakken ouders ook officieel de voornaam Vincent toe, een naam die zowel in Italiaanse als Nederlandse oren goed klinkt en makkelijk uit te spreken is.
Vincent groeit op tot een schattige 2-talige kleuter, in familiegezelschap bakt hij denkbeeldige pizza’s voor zijn Italiaanse ooms en tantes en pannenkoeken voor de Nederlanders en ook al zijn grootouders zijn dol op hem.
Op zijn derde verhuist hij met zijn ouders eerst naar Stramproy in Limburg, waar hij naar de kleuterklas gaat en dan naar de lagere school. Hij is dan al een buitenbeentje en zijn beste vriend komt uit Sri Lanka; hij is helemaal niet verbaasd dat hij daar in huis zijn schoenen uit moet doen en dat vader een rok aanheeft!
Helaas houdt het huwelijk van zijn ouders geen stand, hoewel het contact tussen beiden gelukkig altijd goed gebleven is.
Er komt een bonusvader in zijn leven: Ton van Schaik. Vincent houdt veel van hem en leert ook veel van hem, zo vertelt hij altijd. Ton brengt ook een bonusbroer mee, Tommy, die een jaar of 3 jonger is dan hij. De twee jongens zijn heel verschillend, maar al gauw smeden ze een verbond, dat niet meer te breken blijkt.
In 1991 verhuist het nieuwe gezin naar Griendtsveen en in de weekenden en vakanties is ook Tommy van de partij. Er breken 10 gelukkige jaren aan, waarin Vincent zijn school vervolgt en afmaakt in de Technische Vrije School in Helmond. Er wordt gevist, hij doet aan boogschieten en ook aan computerspelletjes ontbreekt het niet, ook wordt het avontuur opgezocht in de prachtige Peel-natuur.
Op zijn 10e wordt zijn andere bonusbroer in Italië geboren, Tiziano Brambilla, ook hij heeft een kunstenaarsnaam gekregen. In de volgende jaren versterkt zich ook deze band steeds meer. Hij is trots op beide broers en schroomt er niet voor hun regelmatig uit te leggen in welke valkuilen zij vooral niet moeten vallen.
Na zijn school gaat Vincent naar de Middelbare Hotelschool in Bellinzona in Zwitserland, hij is dan 18 en woont nu dichter bij zijn vader Emilio.
Hij houdt dit echter niet vol en keert terug naar Nederland, waar hij gaat samenwonen met Iris. Allerlei baantjes wisselen elkaar af, maar zijn rust kan hij niet vinden, de relatie stopt en daarom verhuist hij naar zijn moeder Johanna en Ton in Piana Crixia in noord Italië.
In Italië bekwaamt hij zich eerst in de loodgieterij en later in de bouw, in de jaren die volgen is hij bouwopzichter. Hij koopt een huis in het naburige dorp Merana en begint met de verbouwing ervan. Daar woont hij ook anderhalf jaar samen met Martina, dit houdt echter geen stand.
Vaak is hij in Milaan te vinden, waar hij omgaat met zijn neef Nicola, zijn broer Tiziano, zijn vader en de vele andere Brambilla’s en nieuwe vrienden.
Hij kent iedereen en iedereen kent hem!
Met zijn aangename voorkomen, zijn smile en zijn gevoel om zich in te leven in de personen met wie hij omgaat is hij alom geliefd. Hij heeft charisma en een warm hart en dit blijft ook niet onopgemerkt bij de meisjes. Hij is aanwezig en een leider, een echte levensgenieter, goedgeefs en een een uitstekende luisteraar. Zijn sociale vaardigheden zijn zijn grote talent en hij heeft van kinds af aan al een zwak voor outsiders. Ook kinderen en ouderen krijgen vaak zijn speciale aandacht.
Maar…Vincent heeft ook een heel fragiele kant: hij kan maar niet aarden en heeft last van depressieve buien, hij noemt dat een groot zwart gat.
De geboden hulp aanvaardt hij slecht: hij wil het vooral zélf doen, hij kiest de moeilijke weg. Wanneer wij daarover met hem spreken, legt hij ons uit, dat dit zijn weg is; hij heeft zijn eigen principes en vrijheidsbeelden, waar hij moeilijk van af te brengen is. Hij is een slim mens met een uitgesproken mening.
Op 1 april 2013 besluit hij om zijn leven te beëindigen.
Gelukkig herinneren wij ons vooral ook de vrolijke en prettige kanten van Vincent. Hij hield van de natuur, hij was dol op de zee en zwemmen: zijn gelukkigste momenten waren ongetwijfeld de Elba-vakanties, waar de foto die u hier ziet, in de zomer van 2012 genomen is. En hij was vòòr alles avontuurlijk, soms zelfs een waaghals, een echte man en beslist geen doetje. Hij was nooit bang en fysiek heel sterk en handig, zo klom bijvoorbeeld zonder aarzelen op het dak, wanneer daar een reparatie nodig was. Hij had een speelse geest met veel fantasie, menigeen kent zijn liefde voor films, ook kon hij ineens bedenken om midden in de nacht eens even een duik in zee te nemen of om, bij de eerste sneeuw een enorme sneeuwpop te bouwen naast ons huis. Hij hield van dieren, vissen, slangen of spinnen, maar vooral van zijn honden en katten.
Ja, hij was een man van 30, die een vol leven achter zich liet en wij, ondanks ons verdriet en de grote leegte die hij achterlaat, respecteren de weg die hij gekozen heeft.